Öfkelenince neden bağırırız?
Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri
kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş.
Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile
bağırırlar?” diye sormuş. Öğrencilerden biri “çünkü
sükûnetimizi kaybederiz” deyince ermiş “ama
öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O
kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile
de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar sormuş.
Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki
insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden
uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine
seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne
kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi
kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.”
“Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine
bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri
birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır.
Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık
konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine
daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına
bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli
olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı
böyle bir şeydir.”
Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş:
“Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına
mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak
sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı
öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak
yolu bulamayabilirsiniz.”
0 Komentar untuk "Öfkelenince neden bağırırız?"